Ήταν 1965 και η Μεγάλη Βρετανία έβραζε από πολιτισμική αλλαγή. Η Beatlemania είχε ήδη κατακτήσει την Αμερική, τα σεξουαλικά ταμπού έπεφταν με το χάπι, και η Carnaby Street γινόταν η πιο ψυχεδελική πασαρέλα της Ευρώπης. Η μόδα, τα μαλλιά, η μουσική — όλα λειτουργούσαν σαν ύπουλες επαναστάσεις απέναντι στην αυστηρή, μεταπολεμική Βρετανία των «καθωσπρέπει».
Κι έπειτα ήρθαν οι Rolling Stones. Με το “(I Can’t Get No) Satisfaction”, όχι μόνο πέτυχαν το πρώτο τους Νο. 1 στο Billboard Hot 100 στις ΗΠΑ, αλλά πέταξαν και μια βόμβα μέσα στην ίδια τη βιομηχανία της ποπ. Ήταν η πρώτη φορά που ένα τραγούδι δεν καυτηρίαζε απλώς τους κοινωνικούς φραγμούς ή το σεξουαλικό καταπιεσμένο ήθος — αλλά χτυπούσε απροκάλυπτα τη διαφήμιση, την καταναλωτική παράνοια και τον κενό ανδρισμό που προωθούσε το σύστημα.
Το riff; Μια μικρή ιστορία από μόνο του. Ο Keith Richards λέγεται πως το ηχογράφησε στον ύπνο του — δύο λεπτά παιξίματος στην κασέτα του και μετά… ροχαλητό. Ο Mick Jagger έγραψε τους στίχους αργότερα, δίπλα στην πισίνα στο Clearwater της Φλόριντα. Αρχικά, ο ήχος του κομματιού προοριζόταν για πνευστά, αλλά ο Richards έπαιξε τη μελωδία με ένα Maestro fuzzbox για πλάκα — και τελικά έτσι έμεινε.
Οι Jagger και Richards δεν απέκτησαν ποτέ τη στιχουργική αίγλη των Lennon/McCartney ή του Bob Dylan, όμως η αλήθεια είναι ότι έγραψαν κομμάτια με επικίνδυνο πάθος, κρυμμένη ποίηση και έντονη κοινωνική κριτική. Το “Satisfaction” είναι ένα τέτοιο κομμάτι — μια κραυγή ενάντια στις διαφημίσεις, στα ψευτοπρότυπα, στα στερεότυπα του τι «πρέπει» να είναι ένας άντρας:
“When I’m watchin’ my TV / And a man comes on and tells me / How white my shirts can be / But he can’t be a man ’cause he doesn’t smoke / The same cigarettes as me”
Αυτό που κάποτε σοκάριζε για τους υπαινιγμούς περί σεξουαλικής καταπίεσης, σήμερα φαντάζει σχεδόν αθώο μπροστά στην κοινωνική καυστικότητα του κομματιού. Το μήνυμα είναι διαχρονικό: όσο το σύστημα προσπαθεί να σε κάνει να αισθάνεσαι ανεπαρκής για να σου πουλήσει τη λύση, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη υπάρχει για τραγούδια που σου θυμίζουν πως είσαι ήδη ολόκληρος.
Σε μια εποχή γεμάτη podcasts που αναπαράγουν ανιαρές ιδέες για την «αρρενωπότητα» και βίντεο με τοξικά “grindset” tips, το “Satisfaction” παραμένει ένα ροκ αντίδοτο — μια υπενθύμιση πως το να είσαι άντρας δεν σημαίνει να φοράς το σωστό πουκάμισο ή να καπνίζεις το σωστό τσιγάρο, αλλά να είσαι αυτό που είσαι. Να αμφισβητείς. Να ζεις ελεύθερα.
