Το 30-δευτερολέπτων βίντεο βασίζεται πολύ στη λέξη “Ελευθερία” από το ρεφρέν.
Οι κληρονόμοι της Αρίθα Φράνκλιν φαίνεται να πιστεύουν ότι η Βασίλισσα της Σόουλ θα υποστήριζε την Κάμαλα Χάρις.
Σε μια νέα διαφημιστική καμπάνια, η υποψήφια των Δημοκρατικών μιλάει για την «πλήρη επίθεση στις πολυαγωνισμένες ελευθερίες», ενώ ακούγεται στο παρασκήνιο το κλασικό τραγούδι της Αρίθα Φράνκλιν από το 1968, “Think”. Καθώς η Χάρις υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους τις ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί μέσα στις δεκαετίες, με ιστορικό υλικό όπως το δικαίωμα ψήφου για τους Αφροαμερικανούς και τις γυναίκες, καθώς και το δικαίωμα μιας γυναίκας να «παίρνει αποφάσεις για το σώμα της», ακούγεται το ρεφρέν του τραγουδιού «Ελευθερία».
Το Billboard έμαθε ότι οι κληρονόμοι της Φράνκλιν επικοινώνησε με την καμπάνια της Χάρις, προσφέροντας τη μουσική της και συγκεκριμένα προτείνοντας το “Think” ως καλή επιλογή. Η καμπάνια αποδέχτηκε πλήρως την ιδέα για τη διαφήμιση κινητοποίησης των ψηφοφόρων, η οποία προβάλλεται στο YouTube και άλλες διαδικτυακές πλατφόρμες, καθώς και σε συνδεδεμένες τηλεοράσεις/υπηρεσίες premium streaming. Το Billboard θα ενημερώσει μόλις υπάρξουν περισσότερες πληροφορίες.
Η Φράνκλιν υποστήριζε τους Δημοκρατικούς για δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένου του ότι τραγούδησε τον εθνικό ύμνο στο Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο του 1968. Τραγούδησε επίσης μια μεγαλοπρεπή εκδοχή του «My Country, Tis of Thee» στην ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα το 2009. Επιπλέον, τραγούδησε σε αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τον γενικό εισαγγελέα του Ομπάμα, Έρικ Χόλντερ, το 2015.
Όταν η Φράνκλιν πέθανε το 2018, ο Ομπάμα κυκλοφόρησε μια δήλωση που έλεγε εν μέρει, «Το έργο της Αρίθα αντικατοπτρίζει το καλύτερο της αμερικανικής ιστορίας μας – με όλη της την ελπίδα και την καρδιά, την τόλμη και την αδιαμφισβήτητη ομορφιά της.»
Παρόλο που η διαφήμιση της Χάρις χρησιμοποιεί το “Think”, το οποίο η Φράνκλιν και ο πρώην σύζυγός της, Τεντ Γουάιτ, έγραψαν μαζί, το πιο εμβληματικό τραγούδι της, “Respect”, διαδραμάτισε επίσης σημαντικό ρόλο στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα τη δεκαετία του ’60. Στην αυτοβιογραφία της, έγραψε για το τραγούδι ότι εξέφραζε «την ανάγκη του μέσου ανθρώπου και της μέσης γυναίκας στον δρόμο, του επιχειρηματία, της μητέρας, του πυροσβέστη, του δασκάλου – όλοι ήθελαν σεβασμό… Ήταν επίσης μια από τις κραυγές μάχης του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Το τραγούδι απέκτησε τεράστια σημασία.»
